* Een kaartje voor Frans*

 

In de tijd van Social Media en vooral een geweldig mooi leven hebben voor de buitenwereld moeten we vooral niet!!!! Laten weten wanneer het gewoon kut gaat.
Zelf doe ik het overigens ook. Een foto van heerlijk koffie op bed.. Ziet eruit alsof ik het voor elkaar heb maar wat ik er niet bij zet is dat ik van koffie houdt en op dat moment enkel op bed de enige mogelijkheid is.. Waarom zou je dat delen? Waarom de negatieve dingen delen of de moeilijke dingen als je met een leuk filtertje erover heen in ene een onwijs gaaf leven kan hebben? Op social media dan he… Want wat er achter de schermen gebeurt.. Tja dat weet niemand…

Vorige week zag ik een oproep op Facebook van een hele lieve vrouw, zij reageert vrijwel altijd op al mijn posts, zet meestal zelf hele leuke berichten neer en geniet van het leven… Maar nu was haar bericht anders. Wanhopig? Verdrietig? Boos? Ik besloot hier iets mee te willen doen want je ziet namelijk niet vaak dat iemand zijn ware gevoel toont op social media. En meestal wanneer je iets minder leuks plaatst zijn je reacties meer dan de helft minder. Aangezien ik niet graag alleen maar in een oppervlakkig leven wil leven stuurde ik haar een bericht.

Inhoudelijk hoeven we er niet op in te gaan MAAR hoe kan het toch dat we in een land leven waar iedereen zich bemoeit met elkaar als het gaat om, in mijn ogen, onzinnige dingen maar dat er dus in dit mooie land waar iedereen zijn eigen mooie zelf mag zijn mensen zijn die eenzaam zijn?!?!?!?!? Ik begrijp er niks van.

Ik denk niet dat eenzaamheid iets is wat enkel bij oude mensen heerst. Ik denk, ik WEET, dat eenzaamheid onder alle leeftijden voorkomt. Alleen mijn generatie verbloemt het met een leuk filtertje en oh zo geweldig leven op social media….

Terug naar die lieve vrouw… Al heel veel jaren is zij mantelzorger voor haar vader en haar emmertje is vol. Zij deed een oproep aan iedereen of iemand ALJEBLIEFT haar vader wilde opzoeken zodat hij bezoek had op de dagen dat zij niet kan. Want 1 minuut op de plek waar hij nu zit voelt als uren… Denk je eens in.. Dat iemand die jou lief is: je vader, je moeder, je oma, je opa, je buurman of buurvrouw eenzaam is en de minuten van een dag, die voor ons zo snel voorbij gaan, voelt als uren. Breekt je hart al? Die van mij wel!

Dus ik riep tegen haar: er moet toch wel een organisatie zijn die een maatje kan sturen?!?! Er moet toch wel iemand zijn die zich hier voor wil inzetten? Niet dus… Nu woont haar vader in Leiden, voor mij helaas niet naast de deur anders had ik er al gezeten. Gewoon omdat ik vind dat niemand zich alleen mag voelen. NIEMAND!!!!

Nu dit voor mij niet mogelijk is dacht ik.. Ik ga deze lieve onbekende man een kaartje sturen. Hij kent mij niet, ik ken hem niet maar een kaartje is een kleine moeite en hopelijk maakt dat 1 minuut van de dag dat hij het kaartje ontvangt iets minder lang dan een normale minuut.. Lieve Frans jij krijgt van mij een kaartje…

Wil jij ook deze man een fijne dag bezorgen door een kaartje te sturen? Let me know! Samen kunnen wij iemand zo’n fijne dag bezorgen!!